Του εκπαιδευτικού, Ιωακείμ Στεργιούδη

Ὅταν μοῦ ἀνατέθηκε ἡ ἐκφώνηση τοῦ Πανηγυρικοῦ για την ἡρωϊκὴ ἐπέτειο τῆς ἡμέρας τοῦ ΟΧΙ, μη όντας ιστορικός ή φιλόλογος, ένιωσα λίγο άβολα. Σκέφτηκα: Τί ἀλήθεια ἔχουμε νὰ πανηγυρίσουμε ἐμεῖς σήμερα; Ποιό Πανηγυρικὸ λόγο νὰ ἀρθρώσουμε, δοξαστικὸ τοῦ ΟΧΙ, οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες τοῦ εὔκολου «ΝΑΙ σε όλα»;

Ὁ Πανηγυρικὸς στη μνήμη μιᾶς τέτοιας ένδοξης μέρας, πρέπει νὰ ἐκφράζει τὸ πανηγύρι τῶν ψυχῶν τῶν πανηγυριζόντων, ἀλλιῶς εἶναι κούφιος λόγος, ὑποκριτικὴ τέχνη προσβολῆς τῆς μνήμης τῶν ἡρώων. Πρέπει νὰ ἐκφράζει τὴν ὁμόψυχη θέληση μας νὰ τιμήσουμε ἕνα κορυφαῖο γεγονὸς τῆς ἱστορίας ποὺ παραμένει στὴ συλλογική μας μνήμη ἀνεξίτηλα γραμμένο, ἕνα γεγονὸς ποὺ χάρη στὴν ἀγάπη καὶ τὴν φροντίδα τῶν παλιῶν μεταλαμπαδεύεται στὶς ψυχὲς τῶν νέων. Πρέπει νὰ ἐκφράζει καὶ νὰ συναντᾶ τὰ συναισθήματα καὶ τὶς σκέψεις, τὴν συνείδηση τῆς κοινότητος γιὰ τὴν ὁποία ἐκφωνεῖται. Νὰ συναντᾶται μὲ τὶς ψυχὲς τῶν ἡρώων, ὄχι στὸ χῶρο τοῦ συμβολικοῦ καὶ τῆς φαντασίας, ἀλλὰ στὸ χῶρο τῆς πραγματικότητας, ἀφοῦ γιὰ τὴν Παράδοσή μας, ζωντανοὶ καὶ τεθνεῶτες ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα, μ᾿ αὐτοὺς που κοινωνήσαμε πρὶν λίγο στο κοινό Ποτήριο και μὲ τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση που θα ακολουθήσει.

Πανηγυρίζω γιὰ κάτι σημαίνει ὅτι ἀποδέχομαι πρῶτα ὡς ὀρθό, ἐπαινετό, ἄξιο μιμήσεως τὸ γεγονὸς γιὰ τὸ ὁποῖο πανηγυρίζω. Ἐμεῖς, οι ελάχιστοι, που βρεθήκαμε σήμερα εδώ, ἀποδεχόμαστε σήμερα, το 2020, ὡς πρότυπο ζωῆς τὴ θυσία τῶν πατέρων καὶ μητέρων μας, μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ τὰ γεγονότα νὰ μὴ μᾶς διαψεύδουν;

«Πόσα κοινά σημεῖα ἔχουμε  οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες μὲ ἐκείνους τοῦ Σαράντα; Πόσα ὁμόφωνα «ΟΧΙ» θὰ εἴμασταν ἕτοιμοι νὰ ποῦμε στὶς ποικιλόμορφες ἀπειλὲς ποὺ ὑψώνονται γύρω μας, ἐμεῖς, ποὺ τουλάχιστον δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀποφεύγουμε κάθε σκέψη γιὰ σύγκρουση καὶ ἀγῶνα ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ νόμιμα ἐθνικά μας συμφέροντα;

Ὑπάρχουν πολλὲς «ἀπαισιόδοξες» φωνὲς πνευματικῶν ἀνθρώπων τὰ τελευταῖα χρόνια, καὶ συνεχῶς πληθαίνουν, ποὺ ἰσχυρίζονται πὼς ἔφτασε τὸ τέλος τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους. Ἐπισημαίνουν πὼς μηδενίσαμε τὴν κληρονομιὰ τοῦ ΟΧΙ. Διαπιστώνουν, πὼς πελαγοδρομοῦμε ἄβουλοι, λαὸς καὶ ἡγεσία, χωρὶς ἄλλο ὅραμα πέρα ἀπὸ τὴν ἐξυπηρέτηση ἀτομικῶν συμφερόντων, περιφέροντας τὰ ἱερὰ τῆς φυλῆς, τὶς ἀξίες γιὰ τὶς ὁποῖες οἱ πρόγονοί μας θυσιάστηκαν ὄχι ὡς ζωντανὴ παρακαταθήκη, ἀλλὰ ὡς μουσειακὸ εἶδος. Ἀφήσαμε νὰ λιμνάζουν τὰ ἐθνικά μας θέματα μεταξὺ Ἰμίων καὶ Κύπρου, μεταξὺ Σκοπίων καὶ Βρυξελῶν, μεταξὺ Οὐάσιγκτον καὶ Ἄγκυρας.

Ὅμως, ὅσο κι ἂν πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις εἶναι σωστές, ὅσο κι ἂν τὰ ἰδανικά μας σκεπάστηκαν ἀπὸ τὶς μέριμνες τοῦ βίου, τὴν φτώχια καὶ τὴν ἀνεργία των τελευταίων χρόνων, του τρόμου του κορωνοιού του τρέχοντος χρόνου, ὅσο κι ἂν ἔχουμε πέσει θύματα ἑνὸς καταναλωτικοῦ τρόπου ζωῆς, κυκλοφοροῦν ἀκόμα στὶς καρδιές μας, στὰ κύτταρά μας καὶ στὴ μνήμη μας οἱ ξεχωριστὲς στιγμὲς τῆς ἱστορίας μας, οἱ κορυφαῖες πράξεις ἡρωϊσμοῦ τοῦ λαοῦ τοῦ Σαράντα, κάτι ἀπὸ τὴν μαγιὰ τοῦ ΟΧΙ.

Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα όμως εἶναι: «ὣς πότε» ; Ἤδη ἡ ἀφασία του φραπέλληνα στὴν ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων εἶναι φανερὴ ἀπὸ μακριά. Ἡ διαφθορά σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς μας, ἀναδίδει μιὰ ἀνυπόφορη δυσωδία, καὶ ὅσο κι ἂν ἐμεῖς, οἱ μεγαλύτεροι, διαθέτουν ἀκόμα τὰ σωτήρια ἀντισώματα τῶν παραμερισμένων ἀξιῶν τῆς φυλῆς, οἱ νέοι μας, τὸ ἀξιακὸ σύστημα τῶν νέων ἀνθρώπων, ἀναπτύσσεται σ᾿ ἕνα περιβάλλον, ὅπου ἀναδεικνύονται καὶ ἐπικρατοῦν χαοτικὰ συστήματα ἀξιῶν, ὅπου τὰ ἰδανικὰ ἀμφισβητοῦνται ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ζωὴ τῶν μεγάλων, καὶ ἔτσι τὰ παιδιά μας μπολιάζονται μὲ νοθευμένα ἀντισώματα.

Πανηγυρικὸς λόγος τὸ 2020 ή μήπως επιτάφιος θρήνος της Ελλάδας;

Άδειος ναός, χωρίς παρελάσεις, πρωτόγνωρα πράγματα. Μήπως εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ ἑνὸς ἄλλου πανηγυρικοῦ, ἐθνικῆς περισυλλογῆς, κάτι ποὺ θὰ ἔφερνε ἀγαλλίαση στὶς  σκιὲς τῶν ἡρώων μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσο οἱ ρητορικὲς ἐγκωμιαστικὲς ἐξάρσεις; Μήπως θὰ γινόταν πανηγύρι πρωτόφαντο ἐκεῖ ψηλὰ  -πιὸ πάνω ἀπ᾿ τὶς κορφὲς της Πίνδου- ἂν ἔβλεπαν ὅτι στὴ μνήμη τους δὲν ἀκούγονται μεγάλα λόγια, ἀλλὰ παίρνονται μεγάλες ἀποφάσεις ἀντάξιες τῶν ἀγώνων καὶ τῆς θυσίας τους;

Εἶναι σίγουρο ὅτι ἐμεῖς ἐδῶ, ὅσοι ελάχιστοι προσήλθαμε νὰ ἀποδώσουμε τιμὴ στοὺς ἥρωές μας, εἴτε ἀπὸ κοινωνικὴ ὑποχρέωση, είτε από δημοσιουπαλληλική υποχρέωση, εἴτε ἀπὸ ἐσωτερικὴ παρόρμηση, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξουμε τὰ ἑλλαδικὰ δεδομένα. Μποροῦμε, ὅμως, νὰ ἀλλάξουμε τὴ δική μας στάση ἀπέναντι στὰ πράγματα. Σύμφωνα μὲ μιὰ σοφὴ ρήση, «δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε τόσο γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ κάνουμε, ὅσο νὰ ἀνησυχοῦμε μᾶλλον, γιὰ τὸ τί εἴμαστε».

Ἔτσι, ἂν καὶ δὲν ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση πὼς ἐμεῖς μποροῦμε ν᾿ ἀλλάξουμε κάτι, ὅμως, δὲν πρέπει νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς μας τὸ γεγονός, ὅτι στὴν ἱστορία δροῦν ἀστάθμητοι παράγοντες, ἀπρόβλεπτες συγκυρίες ποὺ μεταβάλλουν τὰ πράγματα. Καὶ ἐν τέλει, πὼς ἡ σύνθεση τῶν ἐπὶ μέρους γεγονότων γίνεται ἀπὸ Αὐτὸν, τον Κύριο της Ζωής και του Θανάτου, ποὺ κυβερνάει τὴν παγκόσμια ἱστορία, ἐπιβραβεύοντας εὐγενικὲς διαθέσεις καὶ ἡρωϊκὲς ἀποφάσεις. Καὶ εἶναι βέβαιο πὼς τὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου δὲν κατευθύνει ἡ ἀπραξία, δὲν τὴν γονιμοποιεῖ ἡ παθητικότητα, δὲν τὴν εὐνοεῖ ὁ ἀτομισμός, ἀλλὰ ὁ κοινὸς ἀγώνας, ἡ τόλμη γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν ἀρετῶν ἐκείνων ποὺ ἀνεβάζουν τὴν κοινωνικὴ ζωὴ σὲ ὑψηλότερα ἐπίπεδα ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης.

Αὐτὰ ἦταν καὶ τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀγῶνα τοῦ Σαράντα: ἡ νίκη τοῦ ἑαυτοῦ ὡς θυσία, ἡ ὑπέρβαση τοῦ ἀτομισμοῦ, ἡ ἑνότητα, ἡ ἀγάπη.  Ἀρετές,  οι οποίες διαπερνοῦν τὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους ὣς τὸ Βυζάντιο καὶ ὣς τὸ Σαράντα.

Κι αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίστηκαν θυσιαστικὰ -καὶ γι᾿ αὐτὸ νίκησαν- δὲν ἦταν μόνο οἱ φαντάροι. Ἦταν γέροντες, παιδιά, γυναῖκες ποὺ φορτωμένες πολεμοφόδια, τρόφιμα, ρουχισμὸ ἀνέβαιναν κι ἀνέβαιναν στὶς κακοτράχαλες βουνοκορφὲς τῆς Πίνδου, κι ὕστερα -ἀνάλαφρες σκιές- κατέβαιναν φορτωμένες μ᾿ εὐλάβεια τὰ ζωντανὰ λείψανα πληγωμένων φαντάρων.

Κι ὅλος αὐτὸς ὁ ξεσηκωμός, δὲν ἦταν μιὰ ξαφνικὴ δημιουργία, δὲν γεννήθηκε ἀπὸ τὸ πουθενά. Ἦταν ζύμωση αἰώνων τῶν ἀξιῶν τῆς φυλῆς στὴν συλλογικὴ συνείδηση, πορεία ἀτέλειωτη.

Φαίνεται νὰ εἶναι ἱστορικὰ βεβαιωμένο πὼς στὶς κρίσιμες στιγμὲς τὸ Ἔθνος, ἀνέσυρε ἀπὸ τὴν ἐθνική του μνήμη τὶς ἀρετὲς ἐκεῖνες ποὺ τὸ βοήθησαν, ὄχι μόνο νὰ ξεπεράσει τὸν κίνδυνο, ἀλλὰ καὶ νὰ μεγαλουργήσει.
Καὶ ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες αὐτὲς περιπέτειες τὸ ὑποσυνείδητο τοῦ λαοῦ ἔχει ἀποθησαυρίσει σοφία. Αὐτὴ χρησιμοποίησε καὶ τὸ 1940.

Ἀπέναντι, λοιπόν, στὴν ἀπαισιόδοξη θέση περὶ τοῦ τέλους τῆς Ἑλλάδας, διατυπώνεται ἡ αἰσιόδοξη ἄποψη, ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἑλλάδα κινδυνεύει, ὡς ἄλλος ἀπὸ μηχανῆς θεός, ἐμφανίζεται τὸ συλλογικὸ ἀσυνείδητο καὶ γιγαντώνει τοὺς Ἕλληνες, ἐγγυᾶται τὴ λειτουργία τῶν προγονικῶν ἀρετῶν ποὺ θὰ τοὺς βγάλει ἀπὸ τὶς δυσκολίες.

Ὅμως, τὸ ἱστορικὸ ἀσυνείδητο -ἢ ὅπως ἀλλιῶς τὸ ὀνομάζουμε- δὲν βρίσκεται σὲ μιὰ στατικὴ κατάσταση. Εἶναι μιὰ «λειτουργία που «ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ ἐνισχύεται» ἢ ἀδυνατίζει «ἀπὸ ἕνα θεσμὸ πολὺ μεγάλης σημασίας, τὴν παιδεία».

Ἔτσι, ὅσοι ὑποστηρίζουν ἀνέμελοι ὅτι ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ μας θὰ λειτουργήσει καὶ πάλι στὴν κρίσιμη στιγμή, ὑποτιμοῦν ἀνεπίτρεπτα τὴν παιδευτικὴ σημασία τῆς ἱστορίας καί, ἐπὶ πλέον, δὲν ἔχουν φαίνεται συλλογιστεῖ πὼς ἕνας λαὸς δὲν ζεῖ μόνο γιὰ τὸν πόλεμο. Δὲν περιμένει ἕναν πόλεμο γιὰ νὰ ἀποδείξει τὶς ἀρετές του. Ὁ ἡρωϊσμός, ἡ ἀξιοπρέπεια, ὁ δημοκρατικὸς τρόπος ζωῆς εἶναι καθημερινὴ κατάκτηση. Ζυμώνονται μέσα στὴν κοινωνία, στὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, μέσα στὴ σιωπή, τὴν καθημερινὴ χαρὰ καὶ τὸν πόνο, τὴ δουλειὰ ακόμη και στον τρόπο που γιορτάζουμε τις γιορτές μας. Ἡ συνείδηση τοῦ Ἔθνους χρειάζεται ἀνατροφοδότηση, χρειάζεται Παιδεία, χρειάζεται επαγρύπνηση, σε μια εποχή όπου νεοφασιστικά μορφώματα αρχίζουν να αναδύονται στην Ευρώπη και ορδές θρησκευτικά μισαλλόδοξων κατακλύζουν τον ευρωπαϊκό χώρο.

Επαναλαμβάνω, και τονίζω χρειαζόμαστε Παιδεία. Ὄχι μόνο αὐτὴ τὴν ἀτροφικὴ ποὺ προσφέρεται στὰ ἐκπαιδευτήρια τῆς χώρας μας, ἀλλὰ μιὰ παιδεία δυναμική, ὁλόπλευρη, Παιδεία λόγου καὶ πράξεων, μὲ συντελεστὲς ὅλους τοὺς φορεῖς ἐξουσίας, τὴν οἰκογένεια, τὴν Ἐκκλησία, τοὺς πολιτικοὺς ἄρχοντες, τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ποὺ ὅπως κατάντησαν σήμερα, συμβάλλουν στὴν διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ προσβάλλουν, ὄχι μόνο τὴν καλαισθησία μας καὶ τὴν εὐπρέπεια, μὰ καὶ τὴ νοημοσύνη μας. Ὅσο, λοιπόν, ἡ Παιδεία ὑπολειτουργεῖ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι καλλιεργοῦμε στοὺς νέους   τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση, την οποία αγνοούν, δηλαδὴ τὸν παγκοσμίου ἀποδοχῆς ἑλληνικὸ πολιτισμό; Καὶ πῶς περιμένουμε νὰ λειτουργήσει ἑλληνικά, δηλαδὴ πανανθρώπινα, ἡ ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων ποὺ γαλουχεῖται μὲ πρότυπα τὰ ὑποπροϊόντα ἀμερικανικῆς υποκουλτούρας παραγωγὴς καὶ προελεύσεως,  τα διάφορα reality shows στοὺς ἀντίποδες ἀκριβῶς τῶν παγκόσμιων ἑλληνικῶν ἀξιῶν;

Έχω ιερό χρέος να σας μεταφέρω την παράκληση του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, που σε προσωπική μας συζήτηση μου είπε τα εξής: « να λες στους μαθητές σου πως όσοι λαμβάνουν ελληνική παιδεία, κατέχουν οικουμενικό διαβατήριο»
Ἀλλὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα κάθε λαοῦ, δὲν εἶναι συνυφασμένα μόνο μὲ τὶς πολιτιστικές του ἀξίες, μὰ καὶ τὴν πολιτικὴ λειτουργία. Καὶ στὰ πολιτικὰ θέματα ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία δείχνει πελαγωμένη. Ἀποστρέφει τὴ ματιά της ἀπὸ τὶς ἀξίες καὶ τὴν κληρονομιὰ τοῦ ΟΧΙ, ἀφοῦ οἱ πολιτικὲς της ἐπιλογὲς λαμβάνονται μὲ γνώμονα τὴν μεγιστοποίηση τῆς καταναλωτικῆς εὐωχίας. «Κυρίαρχη πρακτικὴ κατάντησε νὰ εἶναι ὁ «χλευασμὸς κάθε νοήματος πατρίδας, κοινωνίας πολιτῶν, ἀθλήματος ἐλευθερίας”».

Ὁ πατριωτισμός, ὅμως, τοῦ Ἕλληνα, προσέξτε το για να μην παρεξηγηθώ, δὲν εἶναι ἐθνικισμός.
«Εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἀξιοπρέπειας. Ὅταν αὐτὴ εἶναι ἐκτεθειμένη σὲ κινδύνους, τότε τὸ τροπάριο τῆς εἰρηνοφιλίας διακόπτεται. Ὄχι ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πόλεμο. Ἀπὸ ἀγάπη πρὸς αὐτὴν τὴν Εἰρήνη. Γιατὶ τίποτα δὲν υπονομεύει τὴν Εἰρήνη χειρότερα ἀπὸ τὴν καλοπροαίρετη διάθεση τῶν λαῶν νὰ δέχονται ραπίσματα».

Κυρίες καὶ Κύριοι, αγαπητοί μαθητές

Μη όντας ιστορικός, απέφυγα στο να ανατρέξω στα ιστορικά γεγονότα. Αν το τολμούσα, θα αδικούσα τους ήρωες μας και την Ιστορία. «Ἡ θυσία ποὺ εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς παραδόσεώς μας, μαρτυρημένη καὶ θαυμαζόμενη παγκοσμίως, εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς διέσωσε στὶς κρίσιμες ἱστορικές μας στιγμές. Θυσία γιὰ τὶς ἀξίες τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας, μὲ ἐμπνευστή της τὴν πίστη στον Θεό και την πίστη στις αιώνιες αξίες. Ἡ θυσία, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη εἶναι ἡ βάση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Ὁ καταναλωτισμός, ἡ διαφθορά, ...ποὺ πάντα ὑπῆρχαν στὴν κοινωνικὴ ζωὴ ὅλων τῶν λαῶν σὲ κάποιο βαθμό, σήμερα ἔχουν ὁδηγηθεῖ σὲ ἀμετρία ποὺ ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδο. Ἡ θυσία ποὺ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη, θεραπεύει τὶς κοινωνικὲς ἀνάγκες, ἀλλὰ καὶ ἱκανοποιεῖ καὶ τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο ποὺ θυσιάζει κάτι ἀπὸ τὴν προσωπική του ζωή, γιὰ χάριν τῶν ἀγαπωμένων προσώπων. Ὅταν τὰ ἔθνη δὲν ἀγωνίζονται σὲ αὐτὴ τὴν καθημερινὴ θυσία, ποὺ σημαίνει στέρηση στὸ ἐπίπεδο τῶν αἰσθήσεων γιὰ χάρη τοῦ ἄλλου, τότε ἢ σβήνουν ἢ ἀναγκάζονται νὰ ὑποστούν θυσίες σὲ μεγαλύτερη κλίμακα, πολλὲς φορὲς στὴν ἐσχάτη θυσία τοῦ αἵματος».

Oἱ κίνδυνοι ἀφανισμοῦ τοῦ ἔθνους μας ὡς πολιτιστικῆς ὀντότητας καὶ ἡ μετατροπή του σὲ κάτι ἄλλο εἶναι ὑπαρκτοί. «Ὁ πραγματικός στόχος τοῦ παγκόσμιου ἐξουσιασμοῦ εἶναι ἡ ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης», γιατὶ μόνο ἔτσι νομίζει πὼς θὰ ἐπιτύχει τοὺς στόχους του. «Kι εἶναι σημαντικὴ ἡ εὐκαιρία ποὺ μᾶς προσφέρει καὶ πάλι ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, γιατὶ ὅπως τότε οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ ῾40 συνειδητοποίησαν τὸν κίνδυνο,γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν πατρίδα τους, ἔτσι κι ἐμεῖς. Ἀπαιτεῖται νὰ συνειδητοποιήσουμε τοὺς κινδύνους ποὺ ὕπουλα στὴν ἐποχή μας ἀπειλοῦν τὴν ὕπαρξή μας... Kι ἔχοντας μπρὸς στὰ μάτια μας τὰ ἡρωϊκά τους παραδείγματα, ἔχοντας συμπαραστάτη μας καὶ βοηθὸ τὴν ἀρχιστρατηγο  Θεοτόκο, ἂς ἀρθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων» μὲ φρόνημα μαρτυρικό, εὐγνωμονοῦντες αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔδειξαν τὸ δρόμο.

Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά και μηχανικά. Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών.

ΣΤΑΘΗΤΕ ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας.

Ας διδάξουμε στα παιδιά μας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του.
Το έχει κατ’ επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020-10-24
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ