Άρθρο του Κωνσταντίνου Μηνάογλου, Δάσκαλου- Θεολόγου

Τις τελευταίες ημέρες, ποικίλα άρθρα κυκλοφορούν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, με αφορμή την απόφαση της Πολιτείας να τελούνται οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς την χρήση μεγαφώνων. Υπήρξαν διάφορα σχόλια, κριτικές αρνητικές έως και βαρείς χαρακτηρισμούς του τύπου θρησκόληπτοι, φανατικοί, γραφικοί, χριστιανοταλιμπάν για όσους διαφωνούν με αυτήν την απόφαση και τη θεωρούν υπερβολική. Ο δε ιερός κλήρος στην πλειονότητά του τάσσεται υπέρ της απόφασης της Ιεράς Συνόδου που θεωρεί ότι το μέτρο, ναι μεν είναι επίπονο αλλά αναγκαίο για την προστασία της υγείας όλων μας. 

Προσωπικά και από την αρχή εξέφρασα τις επιφυλάξεις μου, όχι για τα μέτρα τα οποία θεωρώ αναγκαία αλλά για το κλείσιμο των Εκκλησιών και την απαγόρευση κάθε τελετουργικής πράξης ακόμα και αυτής της Θείας Λειτουργίας που αποτελεί το κέντρο της Θείας Λατρείας μας.

Στο προηγούμενο άρθρο μου με τον ερωτηματικό τίτλο ¨Ανάσταση χωρίς τον Αναστάντα;¨ εκφράζοντας την άποψη, στην αρχή της τελευταίας παραγράφου ¨ Όχι λοιπόν, εμείς θα πάμε έξω από τους ναούς¨ δεν προέτρεψα κανέναν σε ανταρσία και ανυπακοή. Κι αυτό γιατί δεν πίστεψα και δεν πιστεύω ότι θα βρεθούν τόσοι πολλοί που δεν θα χωρούν σε έναν αύλειο χώρο ή και εκτός αυτού, με συνέπεια να μην μπορούν να σταθούν μακριά ο ένας από τον άλλον.

Τι συνέβη και άλλαξαν απόφαση. Οι ίδιοι δεν είναι που δεν εκκλησιάστηκαν στους Β΄ χαιρετισμούς και δύο μέρες αργότερα ακόμη περισσότεροι που δεν εκκλησιάστηκαν στη Β΄ Κυριακή των Νηστειών; Τότε μάλιστα που ο αριθμός των κρουσμάτων και των θανόντων ήταν ελάχιστος. Τώρα με τα κρούσματα να είναι πολύ πάνω από δύο χιλιάδες και οι θάνατοι πάνω από εκατό, θα τολμήσουν να σταθούν ώρες ολόκληρες έξω από το ναό με την υγρασία και τη βραδινή ψύχρα των ημερών; Τώρα με την καθημερινή αναφορά για τον θανατηφόρο ιό παγκοσμίως, με τους χιλιάδες νεκρούς σε γειτονικές χώρες να θάβονται ομαδικά όπως μεταδίδουν τα μέσα ενημέρωσης, τώρα που όλα τα σκιάζει η φοβέρα του θανάτου και τα πλακώνει η σκλαβιά των μέτρων και των προστίμων, θα τολμήσουν να εκκλησιαστούν; Για του λόγου το αληθές ακόμα και τα θετικά σχόλια της ανάρτησής μου ήταν ελάχιστα σε αντίθεση με άλλες θέσεις και απόψεις μου, που ήταν πολύ περισσότερες κι αυτό γιατί ενώ εκκλησιάζονται και μάλιστα τακτικά, γνωρίζω τους διαδικτυακούς μου φίλους, εντούτοις φοβούμενοι από τον ιό και τους καθημερινούς θανάτους απέφυγαν να πάρουν θέση και να εκφράσουν την άποψή τους να σταθούν έξω από τους ναούς. Εδώ έχουν τρομοκρατηθεί ιερείς και αρχιερείς και δεν τελούν καμιά ακολουθία της Μ. Εβδομάδας μέχρι τώρα που γράφεται το άρθρο, οι λαϊκοί θα τολμήσουν;

Το σπίτι μου είναι απέναντι από την Εκκλησία του χωριού μου και μας χωρίζει μια απόσταση πενήντα μέτρων. Όταν τελειώσει η ακολουθία του Νυμφίου το βράδυ, θα παραμείνει ο ναός λίγα λεπτά ανοιχτός να πάω να προσκυνήσω τον Νυμφίο; Μετά τη ακολουθία των παθών την Μ. Πέμπτη το βράδυ θα παραμείνει για λίγα λεπτά ανοιχτός για να προσκυνήσω τον Εσταυρωμένο; Όχι φυσικά, ούτε η Εκκλησία επιτρέπεται να παραμείνει ανοιχτή ούτε κι εγώ μπορώ να μετακινηθώ για ατομική προσευχή, δεν επιτρέπεται, απαγορεύεται η προσέλευση κοινού στους χώρους λατρείας όχι μόνο κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, αλλά και πριν και μετά από αυτές, υπό καμία αιτία και πρόφαση. Ακόμα και τα κοιμητήρια θα παραμείνουν κλειστά γιατί θεωρούνται χώροι λατρείας και δεν επιτρέπεται η παρουσία πιστών. Επιτρέπεται για σωματική άσκηση, για βόλτα με το κατοικίδιο αλλά όχι για προσευχή.

Δεν έχω κι ένα σκυλάκι να το πάρω να πάμε μια βραδινή βόλτα κι όταν βρεθώ μπροστά στην είσοδο της Εκκλησίας, λίγο πριν βγει ο ιερέας και κλειδώσει, να του ζητήσω να μπω μέσα λέγοντας στο σκυλάκι μου: Κάτσε εσύ εδώ και περίμενε, θα πάω να προσκυνήσω έναν φίλο που κατέβηκε από ψηλά και για μένα τον αχρείο, λοιδορήθηκε, χλευάστηκε, προπηλακίστηκε, σταυρώθηκε, τον αποκάλεσαν πλάνο κι όμως Αυτός τους συγχώρεσε όλους και αναστήθηκε. Θα με καταλάβει το σκυλάκι, θα νοιώσει την αγωνία μου, πολύ περισσότερο από πολλούς νοήμονες και αγνώμονες. 

Δεν θα μπορούσε να ήταν ανοιχτές οι Εκκλησίες όπως στις γειτονικές ορθόδοξες χώρες, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Γεωργία, Ουκρανία και Ρωσία όπου τα ποσοστά των κρουσμάτων και των θανόντων παραμένουν ιδιαίτερα χαμηλά; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ όχι μόνο δεν έκλεισε τους ναούς, αλλά δήλωσε πως δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, προλέγοντας ότι θα έχει μεγάλη ευλογία η χώρα του. Δεν θα μπορούσαμε κι εμείς να σταθούμε εντός και εκτός των Εκκλησιών κρατώντας τις αποστάσεις; Δεν θα ήμασταν υπάκουοι; Εδώ μας επαινούν και μας μνημονεύουν διεθνή μέσα ενημέρωσης για την υποδειγματική μας στάση απέναντι στον ιό, μένοντας στο σπίτι και αποφεύγοντας τις άσκοπες μετακινήσεις, για ποιο λόγο να μην εφαρμόζαμε τα μέτρα αυτοπροστασίας και στις ανοιχτές Εκκλησίες; Τέτοιο μένος; 

Αλλά ας το δεχτούμε κι αυτό, ας πιούμε κι αυτό το ποτήρι, ας κλείσουν οι Εκκλησίες, ας κλείσουν και τα μεγάφωνα για να μην συγκεντρωθούν έξω από τους ναούς κατά εκατοντάδες και μεταδώσουν τον ιό. Το Άγιο φως; Γιατί απαγόρευσαν την μεταφορά Του; Μεταδίδει κι αυτό τον ιό; Δεν μεταδίδεται από τους εκατοντάδες υπαλλήλους των δήμων όλης της χώρας για την μεταφορά τροφίμων, φαρμάκων στα σπίτια ηλικιωμένων άνω των 65 ετών και ανθρώπων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες; Δεν μεταδίδεται από εκατοντάδες ντελιβεράδες σε όλη τη χώρα που διανέμουν τις παραγγελίες πελατών στα σπίτια τους; Δεν μεταδίδεται από τους εκατοντάδες υπαλλήλους των ταχυμεταφορών για τις ηλεκτρονικές παραγγελίες προϊόντων που μεταφέρουν στα σπίτια μας και μεταδίδεται με το Άγιο φως που θα μπορούσε κι αυτό να μεταφερθεί με τον ίδιο τρόπο όπως στα παραπάνω, τηρώντας τις αποστάσεις και τα μέτρα προφύλαξης; Ή δεν είναι το φως του Παναγίου Τάφου Άγιο, όπως ειπώθηκε από χείλη Αρχιερέων, έμμεσα πλην σαφέστατα, αφού το εξίσωσαν με το φως του καντηλιού που ανάβουμε στο σπίτι μας; Άμα έχεις τέτοιους φίλους (του Χριστού) τι τους θέλεις τους εχθρούς. Και γιατί σεβαστοί πατέρες πέρσι και κάθε χρόνο εδώ και χρόνια μας φέρνατε το Άγιο φως με ειδική πτήση και με τιμές αρχηγού κράτους και το διανέματε σε όλη την επικράτεια; Γιατί κάνατε τόσα έξοδα, τόση ταλαιπωρία και δεν ανάβαμε το καντηλάκι του σπιτιού μας;  Ή τότε σφάλατε ή φέτος σφάλετε. Πες τε μας την αλήθεια. Δεν θέλουμε να ζούμε με αυταπάτες. Δεν πτοείται η πίστη μας στο ελάχιστο. Δεν αναμένουμε το θαύμα για να πιστέψουμε. Εμείς ούτως ή άλλως ανήκουμε στους μη ειδόντας και πιστεύσαντας τον Χριστό.

Κι ως μη ειδόντες τους τύπους των ήλων, θα βαδίσουμε. Έτσι θα τον ακολουθήσουμε, νοερά στον κήπο της Γεσθημανής. Θα παρευρεθούμε στη σύλληψή Του, θα Τον ακολουθήσουμε στο Πραιτώριο, στον Άννα και στον Καϊάφα κι ας διστάσουμε μπροστά σε μια παιδίσκη να τον ομολογήσουμε ότι τον γνωρίζουμε, ας Τον αρνηθούμε τρεις φορές πριν αλέκτωρ φωνήσαι, θα μας συγχωρέσει, ας Τον ακολουθήσουμε μακρόθεν ως αι γυναίκες, στο Σταυρό στην πορεία Του προς τον Γολγοθά, ας Τον ενταφιάσουμε νοερά κι ας Τον συνοδεύσουμε στην εξόδιο ακολουθία Του οδυρόμενοι μετά του Ιωσήφ λέγοντες: Γλυκύτατε μου Ιησού πώς να σε κηδεύσω, πώς να σε περιτυλίξω με σινδόνα, πώς να αγγίξω το Πανάγιο Σώμα Σου, με ποια θρηνώδη άσματα να σε ψάλλω; Εσένα Λόγε που σαν τον πελεκάνο τραυματισμένος στην πλευρά σου, έδωσες ζωή σε μας στα πεθαμένα από την αμαρτία παιδιά σου. Πώς εσύ που είσαι η όντως ζωή κατατίθεσαι στον τάφο;  

Και νοερά θα ζήσουμε την αγωνία και την προσμονή της Ανάστασής Του. Νοερά θα λάβουμε το Άγιο φως εκ του ανεσπέρου φωτός, που δεν δύει ποτέ. Και σαν τις μυροφόρες γυναίκες μετά τα μεσάνυχτα, όρθρου βαθέος, θα τολμήσουμε να αναζητήσουμε τον Κύριο της δόξης για να ακούσουμε τον Άγγελο καθήμενον επί τον λίθον να μας λέει: Τι ζητάτε τον ζώντα ανάμεσα στους νεκρούς; Τον άφθαρτο μέσα στη φθορά; Πηγαίνετε να κηρύξετε σε όλους, ότι Ανέστη ο Κύριος και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Ανέστη Χριστός και επικράνθη ο Άδης διότι ενεπαίχθη, ενεκρώθη και κατηργήθη. Επικράνθη ο Άδης και επικράνθησαν και οι μετά αυτού πολέμιοί Του ανά τους αιώνες. 

Εμείς θα γιορτάσουμε την Ανάσταση με τον Αναστάντα Κύριο, ούτως ή άλλως, μένοντας στο σπίτι και νοερά ευρισκόμενοι εις τον Οίκον Του. Αλίμονο σε σας που υποκρίνεσθε και τον πολεμάτε διότι φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Χριστός Ανέστη!