Αίσθηση προκαλούν τα όσα συνέβησαν στο πλαίσιο του 52ου Διεθνούς Κολυμβητικού Διάπλου Τορωναίου Κόλπου, ενός ιστορικού αγώνα – θεσμού της Χαλκιδικής που χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο απαιτητικά κολυμβητικά event και ένας πραγματικός θεσμός διάδοσης του «ευ αγωνίζεσθαι».

Εκτός του ότι η φετινή απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου (;) της ΕΕΝΝ "Ο Σίθων" να διοργανώσει πρώτη φορά στα χρονικά τον αγώνα το μήνα Σεπτέμβριο, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια στη Νικήτη, κυρίως από παλαιότερα μέλη του Σίθωνα, είχαμε κι άλλα παρατράγουδα, πρωτοφανή για το Διάπλου.

Η απόφαση των διοργανωτών να μην επιτρέψουν σε κάποιους αθλητές να τερματίσουν, καθώς και ο τρόπος συμπεριφοράς τους και τα όσα ακούστηκαν (σύμφωνα πάντα με τις επώνυμες καταγγελίες) προκάλεσαν θλίψη και απογοήτευση στους συμμετέχοντες και τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι δεν πίστευαν στα μάτια τους τις σκηνές που εκτυλίχτηκαν στα μάτια τους.

Από την πλευρά τους οι διοργανωτές σημειώνουν ότι φέτος ήθελαν να κάνουν τον αγώνα πιο ασφαλή σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και για όλες τις λεπτομέρειες των κανονισμών είχαν ενημερωθεί οι συμμετέχοντες στη συνάντηση που έγινε μία ημέρα πριν τον αγώνα.

Συμμετέχοντες και παρευρισκόμενοι πάντως δίνουν τη δική τους εκδοχή κάνοντας λόγο για αντιαθλητική συμπεριφορά από πλευράς των διοργανωτών που δε σεβάστηκαν τους συμμετέχοντες, αλλά εστίασαν στους επίσημους προσκεκλημένους και στο τελετουργικό.

Ο Αλέξης Φλωράκης περιγράφει εκτενώς τα όσα βίωσε το περασμένο Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου.

«52ος Διάπλους του Τορωναίου Κόλπου. Νικήτη/Χαλκιδική 3/9/2022. Το δέος που μετατράπηκε σε απογοήτευση. Εχθές το βράδυ γύρισα στο σπίτι με μια θλίψη και ένα κόμπο στο στομάχι. Μόλις είχα γυρίσει από τον Διάπλου με ανάμικτα συναισθήματα. Ένα γεγονός που είχα παρακολουθήσει πολλές φορές παλιότερα και πάντα μου προκαλούσαν δέος άλλοι αυτοί οι υπεράνθρωποι που κατάφερναν να ολοκληρώσουν αυτόν τον άθλο (ακόμα και αυτοί που απλά το είχαν σκεφτεί και προσπαθήσει, επειδή για εμένα είναι κάτι που δεν το χωράει ο νους μου ούτε σαν σκέψη).

Ακόμα και το να βρίσκεσαι την στιγμή του τερματισμού αρκεί για να νιώσεις το μεγαλείο της στιγμής. Την υπερπροσπάθεια, την δύναμη, την συγκίνηση, την αλληλεγγύη, την αγωνία, τη θαυμασμό. Αυτή την φορά όμως δεν ένιωσα έτσι. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και οι σκέψεις που με περιτριγύριζαν ήταν πολλές και όλες στενάχωρες. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, προσπαθούσα να ενώσω τα κομμάτια και δεν μου έβγαινε. Που ήταν όλα αυτά τα συναισθήματα που ένιωθα κάποτε παρακολουθώντας αυτόν τον άθλο; Είχαν καπελώθει από τις λεπτομέρειες. Όχι τις λεπτομέρειες που κάνουν ένα γεγονός μοναδικό, αλλά αυτές που κάνουν να χαθεί όλη η μαγεία. Ο Διάπλους (για μένα) έχανε σιγά σιγά τον αρχικό του σκοπό, το μεγαλείο του και αυτή την στιγμή άρχισε να μετατρέπετε σε μια εκδήλωση με τουριστικό χαρακτήρα. Ήταν περίπου 9 παρά το βράδυ, βρισκόμουν στην σκάλα (προβλήτα) και περιμέναμε με αγωνία τον τερματισμό των τελευταίων τεσσάρων αθλητών. Οι γονείς του ενός ήταν δίπλα μου και όλη την ώρα σε επικοινωνία με το καραβάκι συνοδείας. Ο αθλητής ενημέρωναν ότι βρισκόταν σε καλή κατάσταση (σωματική και ψυχική) και οι συνθήκες ευνοϊκές. Το καραβάκι έκανε σινιάλο με τα φώτα του και το είδαμε από την παραλία, βρισκόταν πολύ κοντά, μόλις 1,5/2 χμ από τον τερματισμό (όπως ανέφερε η ίδια η αποστολή).

 Ξαφνικά έρχεται δίπλα μου μια γυναίκα μιλώντας στο τηλέφωνο και λέγοντας “θυμάσαι πέρυσι τι έγινε; 15 -16 ώρες τους περίμενα να βγούνε! Δεν θα το ξαναζήσω αυτό φέτος, βγάλτε τους όλους έξω. Η τελετή είναι έτοιμη να γίνει και περιμένουν όλοι εδώ, πρέπει να τελειώνουμε. Πείτε τους ότι είναι εντολή του λιμενικού.” (Σίγουρα μπορεί να μην είναι η κουβέντα κατά γράμμα, αλλά οι λέξεις και το νόημα είναι ακριβώς αυτό που άκουσα). Την έκπληξη μου την διαδέχθηκε το ΣΟΚ. Ξεκίνησε μια σύγχυση μεταξύ των αθλητών, των συνόδων και των διοργανωτών. Με συνοπτικές διαδικασίες μαζέψαμε τους αθλητές από την θάλασσα στις 21:00 μην αφήνοντας τους να τερματίσουν. Στο πρόγραμμα που έχει αναρτήσει η διοργάνωση αναφέρει ξεκάθαρα. 14:00 – 22:00 συνεχείς τερματισμοί στην Νικητή (το επισυνάπτω στις φωτογραφίες). Κάποιοι από την διοργάνωση προσπάθησαν να το μπαλώσουν λέγοντας “δεν πειράζει είναι σαν να τερμάτισαν, το μεγαλύτερο μέρος το έκαναν, θα τους βραβεύουμε και αυτούς…” ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΑΘΛΗΤΗ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, είναι σαν να τερμάτισες αυτό που κάνει το έχει ανάγκη η ψυχή του, δεν μπορείς να του το στερήσεις. Για κάποιους ίσως να μην υπάρξει δεύτερη ευκαιρία να προσπαθήσουν. Όταν πλησίαζε το καραβάκι με τους αθλητές ο ένας (Άγγελος Χριστοδουλίδης) βούτηξε με λαχτάρα να βγει μέσα από την θάλασσα στα τελευταία μέτρα.

Ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές! Τότε ακούστηκε από τα μεγάφωνα μια γυναικεία φωνή να λέει (η ίδια η γνώριμη φωνή που μιλούσε προηγούμενος στο τηλέφωνο δίπλα μου) “οφείλω να σας ενημερώσω ότι ο αθλητής που χειροκροτάτε δεν είναι τερματίσαντας, βέβαια αν θέλετε μπορείτε να τον χειροκροτήστε”… ΝΤΡΟΠΗ! Ένας από τους αθλητές που λίγο πριν τον τερματισμό τον είχαν βγάλει έξω από το νερό οι ίδιοι και δεν είχαν αφήσει να ολοκληρώσει τον δικό του προσωπικό του άθλο. Να βρει τον εαυτό του μέσα από την προσπάθεια του. ΣΟΚ! Δεν πίστευα αυτό που άκουσα στα αυτιά μου.

-Φερτε τους όλους εδώ να γίνει η τελετή να τελειώνουμε. Όταν αναφέρεις ως διοργάνωση ότι όλοι είναι νικητές για την προσπάθειά τους ΟΦΕΙΛΕΙΣ να τους συμπεριφερθείς/υποδεχτείς ως ΝΙΚΗΤΕΣ. Τα “περίσσια” στεφάνια υποδοχής από κλαδιά ελιάς ήταν ακουμπισμένα στην παραλία, μόνα τους, ξεχασμένα. Δεν πήγε να τους υποδεχτεί κανένας, ούτε να τους στεφανώσει, ούτε να τους συγχαρεί. Παράνομο εκείνη η άστοχη ανακοίνωση από το μεγάφωνο. Οι αθλητές που τους υποχρέωσαν να σταματήσουν την υπερπροσπάθεια τους τόσο κοντά από τον τερματισμό ήταν σαστισμένοι, το ίδιο και εγώ (και όχι μόνο). Έκατσα και άκουσα όλους τους ομιλούντες έναν έναν με μεγάλη προσοχή! Πάντα ακούω και παρατηρώ τα πάντα ώστε να έχω πλήρη εικόνα πριν κάνω τον απολογισμό μου. Από την αρχή των ομιλιών ακούστηκαν πολλές φορές τα ονόματα των πρωτοπόρων που οραματίστηκαν αυτόν τον αγώνα (άθλο) σύμβολο της δύναμης και την ψυχής του ανθρώπου. Αλλά κανείς ποτέ δεν αναφέρθηκε σε εκείνον τον νεαρό ΣΑΜΑΛΕΚΟ που το 1930 έκανε το ακατόρθωτο και του οποίου το όνομα έχει πλέον λησμονηθεί. ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και ας ήταν η έμπνευση και η σπίθα που άναψε αυτή την φλόγα. Είναι σαν να μιλάμε για τον Σπάρταθλον αναφέροντας τους πέντε αξιωματικούς της RAF με εμπνευστή και επικεφαλή τον σμήναρχο Τζον Φόντεν (John Foden) οι οποίοι βασισμένοι στις αναφορές του Ηρόδοτου το 1982 δοκίμασαν και κατάφεραν το “ακατόρθωτο” Αθήνα – Σπάρτη 250χμ σε δύο μέρες, παραλείποντας να αναφερθούμε στον ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΗ που έκανε την διαδρομή το 490 π.χ.

Άκουσα το πώς κέρδισαν το στοίχημα του να αλλάξει η ημερομηνία για πρώτη φορά και να μεταφερθεί τον Σεπτέμβριο, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΑΘΛΗΤΗΣ ΧΑΝΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΩΡΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ, λόγω της δύσης του ηλίου αρκετά νωρίτερα. Όχι πως δικαιολογώ την χθεσινή διακοπή τόσο νωρίς. (Πόσες άραγε ήταν οι χρονιές που περιμέναμε τους αθλητές να ολοκληρώσουν μέσα στην νύχτα και να τους χειροκροτήσουμε) Τι είχε αλλάξει τώρα ξαφνικά; Άκουσα τον εκφωνητή να ζητάει να απομακρύνουν το έδρανο του ομιλητή για να μην καλύπτει με τον όγκο του τους αθλητές που ανέβαιναν στην εξέδρα για να βραβευτούν (πολύ σωστή παρατήρηση και μπράβο του). Αλλά στην συνέχεια είδα να παραμερίζει την μικροκαμωμένη αθλήτρια (γίγαντα ψυχής στα μάτια μου) που μόλις είχαν βραβεύσει για να πούνε τις ιστορίες τους με τον καλεσμένο που έδωσε το βραβείο και να την παρατάνε στο παρασκήνιο αφήνοντας την μόνη και επισκιάζοντας την οι ίδιοι, μέχρι να ολοκληρώσουν και να της δώσουν τον λόγο. Γεγονός που έγινε πάνω από μια φορά. (Ιστορίες τις οποίες άκουσα βέβαια με μεγάλο ενδιαφέρον και ευχαριστώ προσωπικά που τις μοιράστηκαν μαζί μας, αλλά μην χάνουμε το νόημα). Αντιφάσεις στα λόγια με τις πράξεις. Εκείνη τη ώρα τιμάμε το μεγαλείο του αθλητή και ιδίως όταν η βράβευση γίνεται λίγη ώρα μετά τον αγώνα και ο αθλητής βρίσκεται σε υπερένταση, ένταση, κόπωση, εξάντληση. ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΥΜΕ, ούτε τον αφήνουμε να περιμένει. Αν θέλουμε φωνάζουμε πρώτα τον καλεσμένο λέγοντας “παρακαλούμε να έρθει ο/η για την επόμενη βράβευση, τον παρουσιάζουμε, λέμε τις ιστορίες και μετά καλούμε τον αθλητή/τρια τον/την βραβεύουμε και μετά τον/την αφήνουμε να κλείσει με τον λόγο του. Άκουσα ότι αυτοί οι άνθρωποι “οι πρωτοπόροι” ίσως ήταν ο λόγος της ύπαρξης όλων των επόμενων μαραθώνιων κολύμβησης, στην Ελλάδα αλλά ίσως ακόμα και παγκόσμιος…δεν αποκλείεται ποτέ δεν ξέρεις. Αυτό που είδα όμως εχθές ήταν τον “λόγο” και τους κανονισμούς να τα χειρίζονται εξωτερικοί παράγοντες και όχι οι “πρωτοπόροι”.

Η αλήθεια είναι ότι τους θαυμάζω όλους μαζί και έναν έναν ξεχωριστά, αλλά μήπως χάθηκε η ουσία. Εδώ μιλάμε για έναν άθλο τον οποίο θα έπρεπε να προσπαθήσουν να μεταδώσουν σε όποιον έχει καρδιά και ψυχή να ακολουθήσει, να βοηθήσουν και άλλους να νιώσουν εκείνη την δύναμη και τα συναισθήματα που ένιωσαν την πρώτη φορά…και όχι απλά να αυτοθαυμάζονται πάνω στην σκηνή. Οι εμπειρίες είναι για να μοιράζονται, όχι μόνο ως ιστορίες αλλά να μπορεί ο άλλος αν θέλει να τις βιώσει. Άκουσα, άκουσα, άκουσα… Μια έπαρση, ίσως όχι αδικαιολόγητη. Όλες οι ιστορίες είχαν να κάνουν το πώς ξεπέρασαν τις δυσκολίες με κύμα, αέρα, τραυματισμούς, με την ψυχή και την καρδιά…την ώρα που “έκλεψαν” την ευκαιρία από κάποιους ανθρώπους ξαναγράψουν την δικιά τους ιστορία. Δεν αντιλέγω ότι είναι μια δύσκολη διοργάνωση. Δεν αντιλέγω ότι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να γίνει. Δεν αντιλέγω ότι σε μεγάλο βαθμό πήγαν (δόξα το θεό) όλα καλά. Αλλά αυτό προσωπικά δεν μου λέει κάτι όταν χάνεται όλη η ουσία. Πριν προλάβουν κάποιοι να σχολιάσουν να πω ότι είμαι ο ίδιος αθλητής και είμαι συνεργάτης στην διοργάνωση μεγάλων πρωταθλημάτων, όχι των 15-20 συμμετοχών αλλά των 200-300 και γνωρίζω πολύ καλά από δυσκολίες και κανονισμούς. Βέβαια είτε ένας ο συμμετέχων είτε 300 η ευθύνη είναι η ίδια, αλλά η διαδικασία πολλαπλασιάζεται δυσανάλογα».

«Ήρθαν να με μαζέψουν σαν σκυλί του δρόμου…»

Εντύπωση προκαλούν και τα λόγια ενός ακόμα συμμετέχοντα ο οποίος στην ανάρτηση του κ. Φλωράκη, σχολιάζει τα εξής: «Είμαι ένας από αυτούς που πήρε τηλέφωνο τον βαρκάρη μου και μου είπε να ανέβω στην βάρκα και όχι να βγω στην προβλήτα για να μην με χειροκροτήσουν αλλά να με πάει στο λιμάνι και να με αφήσει εκεί μέχρι να έρθουν οι δικοί μου να με μαζέψουν σαν σκυλί του δρόμου… Περίμενα και κρύωνε το σώμα μου… Έτρεμα γιατί δεν περίμενε κανένας να με αγκαλιάσει να με χειροκροτήσουν και να ζεστάνουν το σώμα μου άλλα και την ψυχή μου…».

«Πιο σημαντικοί οι επίσημοι από τους αθλητές…»

Ακόμα ένας εκ των συμμετεχόντων που θεωρήθηκαν ως «μη τερματίσαντες» καταθέτει την άποψη του για τα όσα συνέβησαν στη φετινή διοργάνωση. «13,5 ώρες περίπου μέσα στο νερό… Η υποδοχή μου στον τερματισμό από ότι βλέπεται κανείς. Μόνο οι δικοί μου άνθρωποι ήρθαν και άγνωστοι που ήρθαν να με συγχαρούν για τον αγώνα που έδωσα… Από την διοργάνωση κανείς, βλέπετε ήταν ποιο σημαντικοί οι επίσημοι παρά οι αθλητές που άργησαν να τερματίσουν. Θέλω να γράψω τόσα πολλά αλλά η στεναχώρια μου για το γεγονός δεν με αφήνει. Και στην ανάρτηση τους στη επίσημη σελίδα του διάπλου έχουν απενεργοποιήσει τα σχόλια να μην μπορεί κάποιος να γράψει. Κάποιες επιλογές έχουν και τις ανάλογες συνέπειες. Πρέπει να είστε εκεί να της υπερασπιστείτε όχι να κρύβεστε. Καλή συνέχεια από εμένα… τον μη τερμάτισαντα…».

«Το κρύο το ένιωσαν όχι μόνο στο σώμα τους, αλλά και τη ψυχή τους»

Όσον αφορά τη θέση των διοργανωτών ότι έβγαλαν νωρίτερα τους αθλητές από το νερό για την ασφάλεια τους ο κ. Φλωράκης σχολιάζει. «Στο επίσημο πρόγραμμα της διοργάνωσης έγραφε τερματισμός ως τις 22:00. Στην συνάντηση τους είπαν 21:30 και τους έβγαλαν έξω στις 21:00. Στην εκδήλωση έλεγαν ότι ήταν εντολή του λιμενικού (ενώ μέχρι και πέρυσι τους περιμέναμε να τερματίσουν και 15 ώρες και άλλες φορές ως τα μεσάνυχτα) και στην επίσημη απάντηση ο σύλλογος γράφει ότι ήταν απόφαση τους. Επίσης κάτι που με ενημέρωσαν εχθές αθλητές. Φέτος χωρίς ενημέρωση τους κάλεσαν να φύγουν από την Νικητή στις 4:30 και ο αγώνας άρχισε 3 ώρες μετά, χάνοντας οι αθλητές 3 πολύτιμες ώρες ύπνου! Θα μπω στον “κόπο” να γράψω κάτι ακόμα επειδή κάποιοι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τις λέξεις Κανονισμοί και Ευθύνες. Νομίζετε ότι οι ευθύνες της διοργάνωσης σταματάνε όταν ο αθλητής βγαίνει έξω από το νερό; Είστε πολλοί γελασμένοι λοιπόν. Εννοείται βέβαια ότι εκτός από τους διασώστες θα έπρεπε να υπάρχει και κέντρο περίθαλψης και υποδοχής αθλητών, μέχρι και φυσιοθεραπευτής έπρεπε να υπάρχει για μασάζ σε όσους το έχουν ανάγκη (όπως ο αθλητής που βγήκε με τραυματισμό). Εδώ μιλάμε για υπεραγώνα με κανόνες και ευθύνες που βαραίνουν και τους διοργανωτές. Το ξέρετε ότι όταν βγήκαν οι τελευταίοι αθλητές κανείς δεν τους συνόδεψε να τους εξετάσει κάποιος μετά από 12 ώρες στο νερό; Γνωρίζετε ότι όταν βγήκε ο Χριστοδουλίδης τα ρούχα του ήταν στην βάρκα που έφυγε και ήταν μόνο με το μαγιό και δεν υπήρχε κάποιος να του δώσει κάτι να φορέσει; Γνωρίζετε ότι όταν κάποιος βγαίνει μετά από μια τέτοια υπερπροσπάθεια δεν έχει διαύγεια σκέψης και το μυαλό του είναι αλλού; Οι διασώστες μάζευαν την τέντα ενώ ήταν δίπλα τους και δεν αντιλήφθηκαν το γεγονός. Εγώ όταν τον είδα με τα χέρια σταυρωμένα, δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω ότι έχει ξεπαγιάσει και παθαίνει υποθερμία, πήγα αμέσως στους διασώστες και ζήτησα μια θερμική κουβέρτα έκτακτης ανάγκης και του έδωσα να σκεπαστεί. Μια λεπτομέρεια που δεν πρόσεξε κανένας διοργανωτής. Αν πάθαινε κάτι στην παραλία νομίζετε ότι θα ήταν εκτός ευθύνης σας. Το γράφω για να προλάβω την “επίσημη απάντηση” ώστε να μην έρθετε σε δύσκολη θέση με τις δικαιολογίες που θα γράψετε. Το ότι βγάλατε τους αθλητές από το νερό για την “ασφάλεια τους” δεν σταματάει την ευθύνη που έχετε προς αυτούς και την υγεία τους. Αυτό που γράφει ο Κουτλιάνος αναφέρθηκε και στην τελετή απονομής, ότι στο τέλος ο αθλητής έχει την ανάγκη της αγκαλιάς για να ζεστάνει την ψυχή και το σώμα του. Στην πράξη όμως κάποιοι αθλητές εχθές ξεπάγιασαν και το κρύο δεν το ένιωσαν μόνο στο σώμα τους αλλά και στην ψυχή τους.

Φυσικά και για λόγους ασφαλείας μπορεί ένας διοργανωτής να βάλει όριο την δύση του ηλίου. Αλλά το αναφέρει και δεν μεταφέρει μετά από 52 χρόνια την διοργάνωση από Ιουλίου σε Σεπτέμβριο που νυχτώνει 2 ώρες νωρίτερα. Επίσης αν θέλει κάποιος διοργανωτής ανοιχτής οργάνωσης να είναι ακριβής πολύ απλά μπαίνει σε ένα δωρεάν App βλέπει τι ώρα δύει ο ήλιος και αναγράφει αυτή την ώρα και όχι στο περίπου. Είναι το πιο απλό πράγμα στο κόσμο. Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα της διακοπής του αγώνα. Είναι και όλα αυτά που έγραψα και πολύ σπουδαίο το ότι πάνε να λησμονήσουν το παλικάρι που έκανε πρώτο αυτό τον άθλο, τον νεαρό Σαμαλέκο». Καταλήγοντας, ο κ. Φλωράκης σημειώνει: «Κανένας δεν λέει ότι η διοργάνωση ενέργησε με δόλο ή κάποιο όφελος αλλά σίγουρα έχεις με τις κινήσεις τους την απειρία τους στο να υπολογίζουν τις συνέπειες άσχετα αν κάνουν τον θεσμό 52 χρόνια. Και φυσικά για τον λάθος τρόπο που χειρίστηκαν στην πορεία όλη την κατάσταση…ούτε ένα συγνώμη ούτε ένα “θα λάβουμε σοβαρά τα σχόλια σας και θα προσπαθήσουμε μέσα από αυτά να βελτιωθούμε” (λίγο διπλωματικά). Και μην ξεχνάμε ότι μιλάμε πάντα για έναν άθλο, μαραθώνιο κολύμβησης 25 χμ που συμμετέχουν υπεραθλητές οι οποίοι ετοιμάζονται έναν χρόνο σωματικά για το γεγονός και μια ζωή ψυχολογικά».

Πήραν θέση οι διοργανωτές

Μετά το σάλο που ξέσπασε και τα πολλά αρνητικά σχόλια που υπήρξαν προς την πλευρά των διοργανωτών, η Εκπολιτιστική Εταιρεία Νέων Νικήτης Ο Σίθων, πήρε θέση με ανάρτηση του στο Facebook στην οποία αναφέρει τα εξής: «Φέτος το ΔΣ του συλλόγου που από κοινού αποφάσισε την αλλαγή ημερομηνίας έκανε την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου ενημέρωση αθλητών για την πλήρη εφαρμογή της νομοθεσίας όσο αφορά τον τερματισμό ή όχι των αθλητών. Ο αγώνας είναι από την παραλία της Καλλιθέας μέχρι την παραλία της Νικήτης. Όσοι δεν ολοκληρώσουν την προσπάθεια μέχρι την δύση του ήλιου θα αποσυρθούν από τον αγώνα ως μη τερματίσαντες. Με μια μικρή παράταση με ευθύνη της διοργάνωσης και ρίσκο αλλά 40 λεπτά μέχρι τις 21:00.

Με μεγάλη μας λύπη δυστυχώς 4 αθλητές αναγκαστήκαμε να τους αποσύρουμε. Το εάν είναι δίκαιο ή όχι για ένα αθλητή που κάνει τόσο μεγάλο αγώνα μετά από τόσες ώρες να μην ολοκληρώνει τον αγώνα είναι στην κρίση του καθενός. Ο σύλλογος αποφάσισε να κάνει το πιο ασφαλές σε σχέση με άλλες χρονιές που έπαιρνε ρίσκο να αφήνει κολυμβητές χωρίς συνοδεία γιατρού να τερματίζουν και μετά από 15 ώρες. Η κάθε διοίκηση μπορεί να παίρνει τις αποφάσεις τις και να τις ανακοινώνει στους αθλητές πριν ξεκινήσουν την προσπάθεια για να γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι. Οι 3 από τους 4 αθλητές σεβάστηκαν την απόφαση του ΔΣ. Ο ένας και εφόσον είχε ανέβει στην βάρκα συνοδείας μετά από την εντολή της διοίκησης λίγο έξω από την αποβάθρα ζήτησε να βουτήξει ξανά για να βγει στην άμμο, όπου υπήρχε πλήθος κόσμου οι οποίοι νόμιζαν ότι τερματίζει αθλητής και εμείς δεν τον προσέχουμε και επειδή είναι μετά τις 21:00 δεν τον θεωρούμε τερματίσαντα. Οι αθλητές μετά από επικοινωνία με τον βαρκάρη τους είχαν από 1,5 μέχρι και 2,5 μίλια από την ακτή. Η προσπάθειά τους δεν γινόταν να ολοκληρωθεί βάση του κανονισμού για τον οποίο εκτενώς είχαμε αναφέρει στην συνάντηση μία μέρα πριν τον αγώνα. Ο Διάπλους του Τορωναίου Κόλπου είναι ένας αγώνας που έχει αρχή και τέλος. Είναι μία διάπλευση από το 1ο πόδι της Χαλκιδικής στο 2ο. Φυσικά είσαι νικητής κάθε φορά που στην ζωή ξεπερνάς τα όρια σου. Το ίδιο συμβαίνει και στους αθλητές που κολυμπούν 14 ώρες και δεν ολοκληρώνουν την προσπάθεια γι’ αυτό και πάντα βραβεύονται για την συμμετοχή τους με το μετάλλιο. Η ΕΕΝΝ ο Σίθων εδρεύει στην Νικήτη, 12 μήνες το χρόνο και όσοι επιθυμούν να προτείνουν πράγματα ή ενδιαφέρονται να μάθουν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μία τέτοια εκδήλωση μπορούν να έρθουν και να μιλήσουμε από κοντά».

Πηγή: parallaximag.gr