Γράφει ο Στέλιος Βαλιάνος, Περιφερειακός Σύμβουλος Χαλκιδικής- Δικηγόρος

Μακάρι το θέμα να ήταν το περιβάλλον.

Το θέμα για την Κυβέρνηση δεν είναι το περιβάλλον.

Η προστασία του περιβάλλοντος απασχολεί πολύ περισσότερο και τον τελευταίο εργαζόμενο των μεταλλείων, όχι όμως την Κυβέρνηση.

Η προστασία του περιβάλλοντος στοιχειώνει την άδολη αγωνία της μερίδας των κατοίκων της περιοχής που αντιμάχονται την επένδυση, όχι όμως την Κυβέρνηση. 

Απασχολεί σίγουρα και τον ίδιο τον επενδυτή , καθώς είναι μέρος του επενδυτικού έργου που δεσμεύτηκε να εκτελέσει. Δεν απασχολεί όμως την Κυβέρνηση.

Αν , αυτή τη στιγμή, συντελείται περιβαλλοντική καταστροφή (και μάλιστα σε βαθμό που να καθιστά απαγορευτική την εξέλιξη της επένδυσης) η Κυβέρνηση οφείλει να το αποδείξει. Θα είμαστε μαζί της.

Προφανώς δεν συνιστά περιβαλλοντική καταστροφή (εκτός νόμου) όποια επέμβαση έχει προβλεφτεί από τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και έχει εγκριθεί από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες (ακριβώς επειδή συνάδει με τον ελληνικό νόμο) και έχει επικυρωθεί , πλειστάκις, από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Χώρας (επίσης επειδή συμπλέει με την περιβαλλοντική νομοθεσία).

Κάθε επένδυση έχει περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Αυτό προβλέπεται εκ των προτέρων στις μελέτες του επενδυτή  και εφόσον είναι ανεκτό , κατά την περιβαλλοντική νομοθεσία, οι εργασίες προχωρούν.

Αυτό θα συμβεί και με τις υποτιθέμενες επενδύσεις που θα φέρει η παρούσα Κυβέρνηση.

Εφόσον συμβούν αυτά, μέλημα της εκάστοτε Κυβέρνησης είναι η τήρηση των περιβαλλοντικών όρων που οι υπηρεσίες του Κράτους ενέκριναν κατά τον ελληνικό νόμο.

Αυτό πρέπει να είναι το μέλημα και της παρούσας Κυβέρνησης και όλων μας.

Αν δεν μας αρέσει αυτή η διαδικασία που ισχύει στο Ελληνικό Κράτος , τότε αλλάζουμε το νόμο και καταργούμε ανάλογες δραστηριότητες για το μέλλον. 

Όμως, δεν αντιλήφθηκα η Κυβέρνηση να έχει αλλάξει επί το αυστηρότερον την περιβαλλοντική νομοθεσία. Ισχύει η ίδια, ή περίπου η ίδια,  νομοθεσία με τη χρονική περίοδο που αδειοδοτήθηκε το επενδυτικό και περιβαλλοντικό σχέδιο των μεταλλείων.

Είναι δε η ίδια Κυβέρνηση που επί των ημερών της χορηγήθηκαν , από τα αρμόδια υπουργεία , σειρά αδειών προς την επένδυση.

Γι αυτό πιστεύω ότι το θέμα (της Κυβέρνησης) δεν είναι το περιβάλλον.

Το θέμα είναι αμιγώς πολιτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκε σε μια βίαιη πολιτική-μνημονιακή  μεταστροφή , με την οποία απογοήτευσε το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του και ειδικά το στενό του πυρήνα. 

Είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης για το κυβερνόν κόμμα να ανατάξει κάποιες παλιές  «κόκκινες γραμμές» της αθώας αντιπολιτευτικής περιόδου, μπας και συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις του στενού του πυρήνα .

Όταν υπογράφεις τα μνημόνια δυο δυο και έχεις γίνει αγνώριστος από την εποχή του ανένδοτου αντιπολιτευτικού αγώνα, κάτι πρέπει να κρατήσεις (από τις δεσμεύσεις σου) και για τους παλιούς συνοδοιπόρους σου. Και δεν αναφέρομαι, φυσικά,  στους συμπολίτες μου που έχουν αντίρρηση για την επένδυση. Αυτοί  πια δεν πείθονται για τις αγνές προθέσεις της Κυβέρνησης.

Η δε ισχνή  και εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία του κυβερνητικού μορφώματος  δεν του επιτρέπει να υποχωρεί από τις θέσεις συγκεκριμένων βουλευτών. Κινδυνεύει.

Η Κυβέρνηση, προκειμένου να παίξει το πολιτικό της παιχνίδι, δεν ορρωδεί ούτε προ της πιθανότητας να κληθεί ο Έλληνας φορολογούμενος να πληρώσει αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων στον επενδυτή, αν ο τελευταίος καταγγείλει τη σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο , προτάσσοντας την ευθύνη του τελευταίου. 

Όταν είσαι πολιτισμένη κυβέρνηση δεν αυθαιρετείς και δεν παίζεις κλεφτοπόλεμο. Εκφράζεσαι θετικά ή αρνητικά και με πολιτική ντομπροσύνη για μια επένδυση που εξελίσσεται στην επικράτεια σου ή συζητάς με τον επενδυτή και βρίσκεις κοινά αποδεκτή λύση.

Αν το θέμα της Κυβέρνησης ήταν το περιβάλλον θα είχε θεσμοθετήσει αυστηρό ελεγκτικό μηχανισμό (ή θα ενεργοποιούσε τον υπάρχοντα) για να ελέγχει λεπτομερώς κάθε μεταλλευτική εργασία.

Αν το θέμα της Κυβέρνησης ήταν η προστασία του περιβάλλοντος θα είχε εκπονήσει (μαζί με τις τοπικές αρχές) από την αρχή της διακυβέρνησης  της ένα επενδυτικό σχέδιο  , αλλότριο των παραδοσιακών δραστηριοτήτων της περιοχής, ώστε , σήμερα , να είναι σε θέση να απαντήσει στους χιλιάδες εργαζόμενους ποια θα είναι η τύχη τους όταν θα κλείσουν τα μεταλλεία.

Προς το παρόν δεν έχει απάντηση στη θλίψη και στην αγωνία μιας ολόκληρης κοινωνίας, που εύχομαι να κρατήσει την ψυχραιμία της προ των εξελίξεων.