Κάθε χρόνο η 8 Μάρτη αποτελεί αφορμή για να αναλογιστούμε αν είμαστε έστω και ένα βήμα πιο κοντά στην ουσιαστική ισότητα των φύλων.

Αν ανατρέξουμε όμως στα γεγονότα τουλάχιστον των τελευταίων μηνών, θα διαπιστώσουμε ότι η έμφυλη βία βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί ταμπού, οι γυναικοκτονίες είναι πολύ συχνό φαινόμενο, τα ποσοστά των ανέργων γυναικών είναι υψηλότερα από αυτά των ανδρών, οι αποδοχές των εργαζόμενων γυναικών είναι χαμηλότερες από τις αντίστοιχες των ανδρών, η μητρότητα θεωρείται μειονέκτημα από την εργοδοσία και η εγκυμοσύνη όχι μόνο δεν προστατεύεται αλλά αποτελεί αφορμή απόλυσης και επισφάλειας.

Αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει στην πράξη η ουσιαστική ισότητα των φύλων και ότι οι αγώνες των γυναικών και των φεμινιστικών κινημάτων από το 1857 έως σήμερα για τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των γυναικών παραμένουν επίκαιροι.

Προς αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη γίνει αλλά και χρειάζεται να γίνουν επιπλέον  νομοθετικές ρυθμίσεις για την πραγματική ισότητα των φύλων, για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, την ουσιαστική κατάργηση των διακρίσεων, την τροποποίηση του νομικού ορισμού του βιασμού, την καταπολέμηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και του trafficking.

Δεν αρκεί μόνο η θέσπιση νόμων αλλά είναι απαραίτητη και η εφαρμογή τους από την πολιτεία και τη δικαιοσύνη καθώς  και η ενσωμάτωση τους από την ίδια την κοινωνία στην καθημερινή μας ζωή.

Φέτος για πρώτη φορά στη χώρα μας οργανώνεται φεμινιστική απεργία. Η αναμέτρηση με τις σχέσεις εξουσίας εντός και εκτός σπιτιού είναι διαρκής και καλούμαστε όλες οι γυναίκες να πάρουμε έμπρακτα θέση.

Από τις γυναίκες της Χαλκιδικής που αγωνίζονται ενάντια στην εξόρυξη χρυσού έως τις γυναίκες Ζαπατίστας στο Μεξικό που δίνουν το δικό τους αγώνα και σε κάθε γωνιά του πλανήτη οι αγώνες ενάντια στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, στην πατριαρχία, στην καταπίεση, στις ανισότητες αποτελούν το κοινό μας μέλλον.