Παρουσία εκατοντάδων πιστών και επισήμων εψάλη  το "Χριστός Ανέστη" στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Στεφάνου, στην Αρναία.

Στην Ακολουθία της Αναστάσεως χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ιερισσού, Αρδαμερίου και Αγίου Όρους κ.κ. Θεόκλητος, ο οποίος μεταλαμπάδευσε και το Άγιο Φως στους πιστούς, που ήρθε στην Αρναία από το αεροδρόμιο. 

Ανάσταση στην Αρναία έκανε ο βουλευτής Χαλκιδικής, Γιώργος Βαγιωνάς, ο δήμαρχος Πολυγύρου, Αστέριος Ζωγράφος με τη σύζυγό του, η περιφερειακή σύμβουλος, Κατερίνα Ζωγράφου, ο πρώην δήμαρχος Αριστοτέλη, Χρήστος Πάχτας και άλλοι.

του Στ.Ρήγα

Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ο Σ    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα, 

Εἶναι ἀλήθεια, πώς τίποτε ἄλλο δέν στάθηκε τόσο μεγάλο ἐμπόδιο στή λογική τοῦ ἀνθρώπου ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅταν αὐτός κλήθηκε νά ὑποδεχθῆ τόν Ναζωραῖο, ὅσο ὁ λίθος τοῦ μνημείου τῆς Ἀναστάσεως. Γιά τούς πολλούς, ὁ λίθος αὐτός στάθηκε μέσα στό λογικό, λίθος προσκόμματος, λίθος ἐμποδίου, πάνω στόν ὁποῖο συνετρίβησαν καί προσέκρουσαν καί λοξοδρόμησαν. Κουρασμένοι καί δυστυχισμένοι ἀκόλουθοι τοῦ ἰδεαλισμοῦ, ἀπόγονοι τοῦ ἀνθρώπου τῆς “λογικῆς”, στυγνοί ὀρθολογιστές, ὀπαδοί τῆς “θρησκείας τοῦ καθαροῦ λόγου” πού μέ τόν ἀτομοκεντρισμό του ἔκανε τόν ἄνθρωπο μέτρο τῶν πάντων, ὁρατῶν καί ἀοράτων καί ἔτσι θολωμένος ἀπορρίπτει ὅ,τι τό ψηλότερο, ὅ,τι τό μεγαλύτερο, ὅ,τι τό ἀπειρότερο ἀπ’ αὐτόν, στέκονται μπροστά, μέχρι καί σήμερα, ἀπό τόν κενό τάφο τοῦ Ναζωραίου καί κομπαστικά κραυγάζουν: «Τί συνέβη ἐδῶ; Τί νά ἔγινε τότε;».

Μά, νά τώρα, πέρα ἀπό ὑλιστικούς καί πήλινους περιορισμούς καί λογικές αὐταπάτες, νά ἡ γλυκόλαλη καμπάνα τοῦ Πάσχα πού διαλαλεῖ: «Φίλε μου ἄνθρωπε, μάθε πώς τοῦτο τό τρομερό ἐμπόδιο, τοῦτο τόν βράχο μονάχη ἡ Ἀγάπη μπορεῖ νά τόν σείση καί νά τόν μετακινήση. Κι αὐτό, γιατί καμμιά φοβέρα, λογική ἤ παράλογη, δέν δεσμεύει τήν Ἀγάπη, δέν τήν ἀλυσοδένει, μιᾶς κι αὐτή εἶναι ἰσχυρότερη ἀπ’ τόν θάνατο». Πέρα ἀπ’ αὐτόν καί χωρίς αὐτόν...

Νά τί σημαίνει Πάσχα: ζωή, χαρά, ἀγάπη, ἐλπίδα γιά τό τώρα, γιά τό αὔριο, γιά τό αἰώνιο. Νά γιατί τά φυλλοκάρδια παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ ἀναβοοῦν:

Χριστός Ἀνέστη!

Ἀνάσταση εἶναι ἡ φαεσφόρα νίκη τοῦ Θεοῦ πάνω στόν θάνατο, μά συνάμα καί τό “πέρασμα” τοῦ ἀνθρώπου στό αἰώνιο. Εἶναι τό ντύσιμο τοῦ ἀνθρώπου μέ ἀθανασία, εἶναι τό συναπάντημα τοῦ πηλοῦ μέ τό οὐράνιο, τοῦ πηλοῦ πού πιά ἀφθαρτίζεται μεγαλοπρεπέστατα. Γιά τοῦτο αὐτές τίς μέρες ἡ Ἐκκλησία θριαμβολογεῖ: 

Χριστός Ἀνέστη!

Γιατί σάν νοιώσεις τί σημαίνει αὐτή ἡ φράση, τότε ἡ καρδιά γεμίζει, ζῆ σέ κάθε στιγμή, βρίσκει τό “κλῖμα” της, ἀκουμπισμένη στήν ὑπέρλογη καί ὑπέρχρονη ἀγάπη Ἐκείνου. Ἀδελφοί, ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι μονάχα γεγονός στή Ζωή τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι ὀνειρόπληκτο φαντασιοκόπημα ὡρισμένων ψυχικά νευρωτικῶν, δέν εἶναι ἁπλοϊκό δημιούργημα ρομαντικῶν ὑπάρξεων, δέν εἶναι γέννημα καρδιῶν ἀφιερωμένων καί ἐπηρεασμένων ἀπό τόν “Διδάσκαλό” τους, ἀπό τό πρόσωπο “τοῦ κάλλει ὡραίου παρά πάντας βροτούς”, τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι ἀπόσταγμα ψυχικοῦ πειθαναγκασμοῦ. Εἶναι ὑπόθεση βέβαια τοῦ Θεοῦ, εἶναι “πρᾶξις Θεοῦ”, ἀλλά καί γεγονός δικό μας, τῶν ἀνθρώπων, δεμένο μέ τή σάρκα μας, μεταγγισμένο στό πνεῦμα μας, δεμένο μέ τό τώρα καί τό αὔριο, μέ τήν ἀνθρώπινη ρότα καί τίς τρίβους μας ...

Ἀνάσταση σημαίνει Σάρκωση τῆς Ἀγάπης. Ἡ Ἀγάπη γίνεται κόσμος· ὁ Χριστός μεταμορφούμενος, μεταμορφώνει μυστικά τό Σύμπαν· κι ὁ ἄνθρωπος ἀνασυγκροτημένος, ἀναδημιουργημένος, ἀνακαινισμένος, φωτεινός κόσμος, προσφέρεται “καινός”, νέος, συναναστημένος μέσα ἀπ’ τή νικήτρια βαϊοφόρο Ἐκκλησία, κατά τόν Νικόλαο Ἀρσένιεφ. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τό “κρασί” τοῦ Σταυροῦ πού “εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου”...

«Καλοκάγαθα ἐκένωσε ἑαυτόν γιά νά μᾶς συνάξη στή φωλιά τοῦ Πατέρα», λέει ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος κι ἐγκαταλείφθηκε πάνω στόν Σταυρό μονάχος «γιά νά καθαγιάση τούς ἀνθρώπους μέ τό πρόσωπό Του, ἔχοντας γίνει προζύμι γιά ὅλο τόν ὄγκο τῆς ζύμης», συνεχίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης· γιά νά καταθέση στή Θεία του Λειτουργία ἐμπειρικά ὁ Μέγας Βασίλειος: Ὁ Χριστός «ὡδοποίησε τήν ἀνάστασιν πάσῃ σαρκί», ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς ἀνάστασης σέ κάθε ἀνθρώπινη σάρκα ...

«Παραπονέθηκε μαζί μας στόν Σταυρό, γιά τό ὅτι ὁ Θεός τόν ἐγκατέλειψε ἤ καλύτερα μᾶς ἐγκατέλειψε», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μά «αὐτοί οἱ λόγοι φανερώνουν δεινοπαθήματα. Εἴχαμε ἀφεθῆ μονάχοι στήν ἀπόρριψή μας, ἀλλά τώρα εἴμαστε προσκεκλημένοι Του δεκτοί καί δικοί Του σωσμένοι», τονίζει ὁ Ὠριγένης.

Γι’ αὐτήν τή δόξα τοῦ Θεοῦ, πού μέ τήν Ἀνάστασή Του μᾶς κάλεσε νά γίνουμε μέτοχοί της καί νά ντυθοῦμε μ’ αὐτήν, ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος σημειώνει: «Ὅταν ἔπλασε ὁ Θεός τόν Ἀδάμ, δέν τοῦ ’βαλε στό σῶμα φτερά ὅπως στά πουλιά, ἀφοῦ ἔμελλε νά τοῦ δώση στήν ἀνάσταση τά φτερά τοῦ Πνεύματος, γιά νά ὑψώνεται μ’ αὐτά καί νά ἁρπάζεται ὅπου θέλει τό Πνεῦμα. Αὐτά τά νοητά φτερά ἔχουν δοθῆ ἀπό τώρα στίς ψυχές τῶν Ἁγίων καί τίς σηκώνουν ψηλά πρός τό οὐράνιο φρόνημα. Γιατί ὁ στολισμός τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἄλλος καί τά ἐνδύματα ἄλλα κι ἄλλη ἡ τράπεζα κι ἄλλη ἡ ἀπόλαυση ...».

Ἀναστήθηκε, λοιπόν ὁ Θεός, γιά νά ἀναστηθοῦμε μαζί Του. Ἀναστήθηκε ὁ Θεός, γιά νά μπῆ τέλος στόν ὄλεθρο τοῦ θανάτου. Ἀναστήθηκε ὁ Θεός, γιά νά ξεπεράση ὁ ἄνθρωπος τό φράγμα τῆς φθορᾶς, γιά νά μετάσχη στήν οὐράνια μακαριότητα. Τό ὑπέρλογο αὐτό γεγονός δικαιώνει τή Σταύρωση καί τή Θυσία τοῦ Σταυροῦ. Ἀποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο στό “ἀρχαῖο κάλλος”. Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάσταση νικᾶ τήν ἁμαρτία. Ὅμως τούτη ἡ νίκη Του εἶναι καί δική μας, ἀφοῦ στό πρόσωπό Του ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ἑνώθηκε ὀργανικά κι ἀδιάσπαστα μέ τήν Θεϊκή. Χωρίς τήν Ἀνάσταση, ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου καί ὁ Σταυρός θά ἔμεναν δίχως λυτρωτικό περιεχόμενο γιά μᾶς καί ὁ “βότρυς” θά σάπιζε χωρίς νά γίνη “νάμα καί οἶνος” σωτηρίας.

Τοῦτον τόν καρπό φαίνεται πώς γεύτηκε ὁ νεοέλληνας ποιητής καί κατευφραινόμενος σημέιωσε:

«Τό δένδρο τοῦ Σταυροῦ ἔδωκε

τόν ἀνθρώπινο καρπό του,

πού ἀκόμα δέν τόν ἔδρεψαν οἱ αἰῶνες.

Ἀκόμα ἡ πέτρα δέν ἀνέβλυσε νερό

καί τό σκληρό λιθάρι δέν ἐγίνηκε ψωμί ...» (Μελισσάνθη).

Ὁ τάφος μετά τήν Ἀνάσταση ἔγινε ἡ πύλη πού μᾶς ὁδηγεῖ στή Ζωή· δέν εἶναι πιά τέρμα, εἶναι ξεκίνημα· ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐγγύηση καί προμήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἀνθρώπου. Ἄν ὁ Χριστός ἔμενε στόν Σταυρό, τότε ὁ Τάφος θά ἦταν ἡ μόνιμη κατοικία μας. Μετά τήν ἀνάσταση, γίνεται συνείδηση στόν ἄνθρωπο ὅτι πατρίδα του εἶναι καί γίνεται ἡ αἰωνιότης! 

Πάσχα – Ἀνάσταση – Χριστός, σημαίνουν “τήν εἰσόρμηση” τῆς νικήτριας πραγματικότητας τῆς Αἰώνιας Ζωῆς, τῆς μεταμορφωμένης, στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ζωῆς. Διαλαλοῦν δέ τό ρεαλιστικό συμβάν πού ἐξεπλήρωσε τά ὄνειρα καί τούς ὁραματισμούς τῆς ἀνθρωπότητας· τή θεία δηλαδή, εἰσόρμηση, τήν ἀποκάλυψη τῆς Αἰώνιας Ζωῆς, τό ξεκίνημα τοῦ θαύματος στίς ἀνθρώπινες ὑλικές διαστάσεις.

Ἀδελφοί μου, δέν προσφέρεται ἡ Ἁνάσταση τοῦ Χριστοῦ γιά ἐπιστημονική θεολογική ἀνάλυση. Προσφέρεται μόνο γιά βιωματική ἐμπειρία, γιά τό πέρασμα ἀπό τό ἀβέβαιο καί χωματένιο τῆς ὕλης, στό βέβαιο καί ἐπέκεινα τοῦ “ἐσχάτου”.

Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!

Ὄντως «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε» (Μαρκ. ιστ΄, 6)

Ἅγιον Πάσχα 2018

Μέ ἀναστάσιμους πατρικούς ἀσπασμούς

† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ