του Αλέξανδρου Παπαδημητρίου*
-------------------------------------------------
18 Ιουλίου 2002. Σε ένα μικρό χωριό που το χειμώνα οι κάτοικοι αγγίζουν τους 2000 ενώ το καλοκαίρι ακόμα και τους 10,000, περνώντας κάποιος από το Δημοτικό Γήπεδο Νικήτης, το ποδοσφαιρικό με το ξερό άσπρο χώμα ακούγονται φωνές, κραυγές, πρωτόγνωρες για το χωριό. Θα απορούσε κάποιος: «Τέτοια εποχή, ποιος να είναι στο γήπεδο; Ποιοι να φωνάζουν; Και τι είναι αυτή η περίεργη κατασκευή στη γωνία του γηπέδου όπου εκτελούνται τα κόρνερ;
Και γιατί υπάρχει συγκεντρωμένος κόσμος που επευφημεί και χειροκροτεί γύρω από το γήπεδο;» Καλά καταλάβατε, υλοποιούταν μια τρελή ιδέα που έπεσε στο τραπέζι κάποια στιγμή το χειμώνα 2001-2002, σε μια βράβευση μου στον Πολύγυρο, όπου παρόντες ήταν μεταξύ άλλων, ο τότε Δήμαρχος Σιθωνίας κ. Τζίτζιος, ο Νομάρχης Χαλκιδικής κ. Βασιλάκης, και ο πατέρας μου Νίκος Παπαδημητρίου.
Συζητούσαμε λοιπόν για τη σφυροβολία και λέγαμε πως δεν υπήρχε στην Ελλάδα ένας αγώνας με επίκεντρο τη σφυροβολία, ένα άθλημα που εκείνη την εποχή στην Ελλάδα είχε 2 αθλητές με επιδόσεις, σχεδόν στα 80μ, που τους κατέτασσαν στους πρώτους 20 του κόσμου. Ειλικρινά δεν θυμάμαι, ποιος την πέταξε την ιδέα: «Δεν διοργανώνουμε έναν αγώνα προς τιμήν του Αλέξανδρου, που να επικεντρώνεται στη σφυροβολία, στις ρίψεις, στον τόπο καταγωγής του, σ τη Νικήτη;»
Και έτσι γεννήθηκαν τα Σιθώνεια!
Φτάσαμε λοιπόν σε εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου του 2002. Πρώτος ο Annus από την Ουγγαρία, με επίδοση 82.68μ, ρεκόρ γηπέδου και διοργάνωσης που ακόμα κρατάει. Είκοσι ημέρες μετά ήταν 1ος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτ/μα στο Μόναχο. Δεύτερος στην κατάταξη ο Ούγγρος Kiss από την Ουγγαρία, χρυσός Ολυμπιονίκης το 1996 στην Ατλάντα, 3 ος ο Γερμανός Kobs, Παγκόσμιος πρωταθλητής το 1999, 4 ος ο εγώ όπου μετά από 20 ημέρες κατέκτησα το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτ/μα στο Μόναχο. Ο 6ος στην κατάταξη πέτυχε επίδοση στα 77.91μ!! Παράλληλα, διεξήχθη και σφύρα γυναικών σε τοπικό επίπεδο.
Η ανταπόκριση του κόσμου, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των τοπικών επιχειρηματιών ήταν μεγάλη. Την επόμενη χρονιά, διεξήχθη σφυροβολία διεθνούς επιπέδου και στο επίπεδο των γυναικών, όπου η Ευδοκία Τσάμογλου σημείωσε νέο Πανελλήνιο ρεκόρ γυναικών.
Το 2006 τα Σιθώνεια σηματοδοτήθηκαν από 2 σπουδαία γεγονότα: το γήπεδο πια είχε αποκτήσει χλοοτάπητα και προστέθηκε το αγώνισμα τη σφαιροβολίας σε διεθνές επίπεδο. Στόχος πια των διοργανωτών ήταν να γιγαντωθεί η διοργάνωση σε μια διεθνή συνάντηση ρίψεων, όλων των ρίψεων. Το 2008, προστέθηκε και η δισκοβολία ανδρών και παράλληλα ιδρύθηκε ο σύλλογος ΓΣ «η Σιθωνία»,δίνοντας το έναυσμα σε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και δη και με το στίβο.
Η Στέλλα Παπαδοπούλου κατέρριψε το Πανελλήνιο ρεκόρ γυναικών που κρατάει ακόμα.
Παράλληλα, διοργανώθηκαν και αγωνίσματα για μικρά παιδιά από όλους τους συλλόγους της Χαλκιδικής. Η Νικήτη πλέον απέκτησε μια αθλητική δυναμικότητα και στο στίβο, πέραν δηλαδή από τα δημοφιλή ομαδικά αγωνίσματα, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ. Θυμάμαι πόσο χαρούμενα ήταν τα παιδιά στο γήπεδο, όταν πήγαινα για να προπονηθώ στο στάδιο λίγες μέρες πριν από τη διοργάνωση,… έπαιρνε ζωή το γήπεδο τις μέρες της οργάνωσης και προετοιμασίας του για τα Σιθώνεια.
Φτάσαμε αισίως στο 2012, κομβική χρονιά και αυτή για τα Σιθώνεια, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, όπου για πρώτη φορά διεξήχθησαν και οι 4 ρίψεις. Ο Νίκος Παπαδημητρίου η ψυχή του αγώνα, βρήκε τον τρόπο να φτιάξει και διάδρομο ακοντίου στο γήπεδο. Βέβαια, οι πόροι ήταν σαφώς πιο μειωμένοι, τα αγωνίσματα πιο πολλά και αγάπη των τοπικών παραγόντων, που όλα τα χρόνια βοηθούσαν τη διοργάνωση, δεν επαρκούσε για να προσελκύσει τα μεγάλα ονόματα. Η διοργάνωση είχε αρχίσει να χάνει και αυτή από την αίγλη της, όπως όλες οι άλλες διοργανώσεις στην Ελλάδα. Τα επόμενα χρόνια ήταν όντως δύσκολα. Παράλληλα, η αρρώστια του πατέρα μου άρχισε να τον καταβάλλει. Τα τελευταία 3 χρόνια προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε τη διοργάνωση.
Δυστυχώς για τη διοργάνωση ο πατέρας μου, Νίκος Παπαδημητρίου «έφυγε» από κοντά μας τον Ιανουάριο του 2017. Η συγκεκριμένη χρονιά ήταν επίσης κομβική γιατί ήταν η πρώτη χρονιά που διεξήχθη η διοργάνωση χωρίς τον πατέρα μου. Όλοι όσοι βοηθήσαμε στη διεξαγωγή των Σιθωνείων ήμασταν συναισθηματικά πολύ φορτισμένοι, είμαι σίγουρος για αυτό. Με οδηγό τα στικάκια που είχε συγκεντρωμένο όλο το υλικό για τα Σιθώνεια όλα αυτά τα χρόνια, αρχίσαμε σιγά να ανοίγουμε το κουβάρι της διοργάνωσης. Τα καταφέραμε και θεωρώ το 2017 ήταν μια πολύ επιτυχημένη διοργάνωση. Και φτάσαμε στο 2018 και συνειδητοποίησα την αγωνία που είχε ο πατέρας μου κάθε χρονιά που ξεκινούσε την προετοιμασία για τη διοργάνωση. Ως πρώην στρατιωτικός τα είχε όλα άψογα οργανωμένα. Ακόμα και αρχείο με ημερολόγιο «απαραίτητες ενέργειες για τα Σιθώνεια» βρήκα. Ξεκινήσαμε καλά, η διοργάνωση εντάχθηκε στο επίσημο καλεντάρι του ΣΕΓΑΣ και τα Σιθώνεια καθιερώθηκαν ως αγώνας - κριτήριο για την επίτευξη ορίων για τις μεγάλες διοργανώσεις.
Στις 20 Ιουνίου 2018, το μικρό χωριό στη Χαλκιδική, θα ξαναγίνει αθλητικά μεγάλο. Στη βαλβίδα, εκεί στη γωνία που εκτελούνται τα κόρνερ, θα πατήσει πάλι ένας χρυσός Ολυμπιονίκης!! Ο Ολυμπιονίκης του Ρίο το 2016, ο Dilshod Nazarov. Και ο πρώτος στους φετινούς Κοινοπολιτειακούς, ο Βρετανός Miller και ο δικός μας πρωταθλητής, ο Μιχάλης Αναστασάκης. Στη σφαιροβολία, όλοι οι αθλητές του ΑΣ Κένταυρου Καλλικράτειας, ο Οδυσσέας Μουζενίδης, ο Τάσος Λατιφλάρι. Και θα γεμίσει το γήπεδο με παιδάκια από όλους του συλλόγους της Χαλκιδικής που δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε όλοι μαζί , να κάνουμε τα Σιθώνεια μεγάλα ξανά, να αναδείξουμε τη Νικήτη, τη Χαλκιδική, την Ελλάδα. Είμαι σίγουρος, ότι ο κ. Νίκος μας χαμογελά από ‘κει πάνω. Τα καταφέραμε και πάλι.
Πρέπει σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω το Δήμαρχο Σιθωνίας κ. Ιωάννη Τζίτζιο, γιατί όλα αυτά το χρόνια είναι ο σταθερός παράγοντας που βοηθάει με όλους τους τρόπους στην υλοποίηση της διοργάνωσης, τη Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση του Δ. Σιθωνίας, την Π.Ε. Χαλκιδικής της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, όλους όσους βοήθησαν από τον ΓΣ «η Σιθωνία». Φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω όλους του υποστηρικτές, όλους όσους μας έχουν στηρίξει μέχρι στιγμής, αλλά και αυτούς που μας στηρίζουν τη φετινή χρονιά. Η προσπάθεια είναι συνολική και σας ευχαριστώ όλους. Μόνο μέσα από συνολική προσπάθεια μπορεί να διατηρηθεί ένας θεσμός όπως τα Σιθώνεια.
