Ο Χαβρίας αυτές τις ημέρες κατεβάζει τεράστιες ποσότητες νερού, εικόνα εντυπωσιακή αλλά και πικρή υπενθύμιση μιας μόνιμης παθογένειας: στην πιο τουριστική περιοχή της χώρας, το νερό κυλάει άφθονο τον χειμώνα και χάνεται στη θάλασσα, την ώρα που κάθε καλοκαίρι χωριά και πόλεις της Χαλκιδικής διψούν. Ο μεγαλύτερος ποταμός του νομού, με πηγές στον Χολομώντα, το Στρατωνικό και τον Κάκαβο, διασχίζει γόνιμες εκτάσεις και καταλήγει στον Τορωναίο.

Σήμερα όμως, μετά την κακοκαιρία, αντί να αποτελεί «θησαυροφυλάκιο» υδάτων, απλώς υπερχειλίζει και αποστραγγίζεται χωρίς να αξιοποιείται ούτε μία σταγόνα.

Και το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: πόσες ακόμα φορές θα βλέπουμε τον Χαβρία να «ξεχειλίζει» και εμείς να μένουμε με τις υποσχέσεις;

Το περιβόητο φράγμα, έργο στρατηγικής σημασίας για την υδροδότηση όλης της κεντρικής και ανατολικής Χαλκιδικής, παραμένει εδώ και χρόνια παγιδευμένο στις γνωστές ελληνικές καθυστερήσεις. Παρατάσεις, γραφειοκρατία, «μελετάται», «προχωράει», «έρχεται ανάδοχος» και τελικά τίποτα. Αντί να είναι σε φάση υλοποίησης το 2023, όπως κάποτε ανακοινώθηκε, το έργο έχει βαλτώσει και κινδυνεύει να γίνει ένα ακόμα μνημείο πολιτικής αδράνειας.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση μιλά για επέκταση αρμοδιοτήτων της ΕΥΑΘ στη Χαλκιδική, αλλά αποφεύγει συστηματικά να αναφερθεί στο φράγμα, το μοναδικό έργο που μπορεί να δώσει πραγματική λύση.

Έτσι, ενώ ο Χαβρίας κατεβάζει τόνους νερού, εμείς συζητάμε για αφαλατώσεις, μπαλώματα και προσωρινές λύσεις. Η πραγματικότητα είναι απλή: χωρίς το φράγμα, το νερό θα συνεχίσει να καταλήγει ανεκμετάλλευτο στη θάλασσα και η Χαλκιδική θα συνεχίσει να ζει με το άγχος της λειψυδρίας. Κάποια στιγμή, κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια: είτε το έργο θα γίνει, είτε θα μείνει για πάντα στο συρτάρι, μαζί με όλα όσα χάθηκαν γιατί «δεν ήταν η ώρα».

 του Θοδωρή Δούκα